Kamień szlachetny

Klejnot to każdy minerał wysoko ceniony ze względu na swoje piękno, trwałość,
i rzadkość. Uwydatnia się go w jakiś sposób poprzez zmianę jego kształtu,
zwykle poprzez cięcie i polerowanie. Większość klejnotów zaczyna się od kryształów
minerały lub agregaty kryształów. Do kamieni szlachetnych zalicza się także materiały pochodzenia nieorganicznego (np. perły, czerwone korale i bursztyny) o różnym pochodzeniu krystalicznym.

HISTORIA KLEJNOTÓW

Wykorzystanie kamieni szlachetnych w historii ludzkości sięga okresu górnego paleolitu (25,000 12,000–7 XNUMX p.n.e.). Ludzi początkowo przyciągały jasne kolory i piękne wzory klejnotów. Kiedy po raz pierwszy zaczęto kształtować kamienie do celów zdobniczych, używano nieprzezroczystych i miękkich okazów. W miarę udoskonalania technik kształtowania zaczęto ciąć twardsze kamienie na klejnoty. Koraliki z odmian kwarcu, twardego karneolu i kryształu górskiego, powstały w Mezopotamii (obecnie Irak) w VII tysiącleciu p.n.e. Z ówczesnych zapisów wynika, że ​​ludzie uważali, że kamienie mają wartość mistyczną – przekonanie to przetrwało do dziś.

WYDOBYWANIE KLEJNOTÓW

Złoża kamieni szlachetnych powstają w różnych środowiskach geologicznych. Być może najbardziej znane są „rury” z kimberlitu, z którego większość diamentów wydobywa się metodami wiercenia i strzałów w twardych skałach. Inne klejnoty również wydobywane ze skały, w której powstają, to odmiany kwarcu, opal, turmalin, topaz, szmaragd, akwamaryn, niektóre szafiry i rubiny, turkus, lapis lazuli i chryzoberyl. Twarde i gęste kamienie szlachetne, które są odporne na wietrzenie chemiczne, są przenoszone przez wodę do złóż osadowych, takich jak koryta rzek, plaże i dno oceanu. Techniki wydobycia placera naśladują tworzenie placera poprzez oddzielanie gęstszych minerałów w bieżącej wodzie. Najprostsze metody to płukanie i przesiewanie lub przepuszczanie żwiru przez koryto płynącej wody z przegrodami na dnie. Lżejszy materiał zmywa się, ale gęstsze kamienie szlachetne pozostają.

OBLICZANIE

Kamienie szlachetne można kształtować na kilka sposobów. Nieprzezroczyste lub półprzezroczyste kamienie półszlachetne, takie jak agat i jaspis, są polerowane w bębnie, rzeźbione, grawerowane lub cięte z zaokrągloną górną powierzchnią i płaskim spodem. Szlifowanie i polerowanie płaskich powierzchni kamienia nazywa się fasetowaniem. Fasety są umieszczane w określonych pozycjach geometrycznych pod określonymi kątami, zgodnie z zagięciem światła w obrębie konkretnego CIĘCIA GEM. Istnieją trzy podstawowe typy szlifów fasetowych: schodkowe (z prostokątnymi fasetami), brylantowe (z trójkątnymi fasetami) i mieszane (połączenie dwójka). Pierwsze fasetowanie prawdopodobnie polegało na cięciu diamentami we Włoszech przed XV wiekiem. Najpierw wypolerowano jedynie naturalne powierzchnie oktaedrycznych kryształów diamentu. kamień. Przezroczyste kamienie, takie jak ametyst, diament i szafir, są fasetowane, aby zmaksymalizować ich blask i „ogień” lub poprawić kolor. Chociaż podczas cięcia wycina się dużą ilość materiału, ostateczna wartość jest znacznie zwiększona.

CIĘCIA KLEJNOTÓW

Istnieją trzy podstawowe rodzaje szlifu fasetowego: schodkowy (z fasetami prostokątnymi), brylantowy (z fasetami trójkątnymi) i mieszany (połączenie obu). Pierwsze fasetowanie prawdopodobnie polegało na cięciu diamentami we Włoszech przed XV wiekiem. Najpierw wypolerowano jedynie naturalne powierzchnie oktaedrycznych kryształów diamentu. kamień. Przezroczyste kamienie, takie jak ametyst, diament i szafir, są fasetowane, aby zmaksymalizować ich blask i „ogień” lub poprawić kolor. Chociaż podczas cięcia wycina się dużą ilość materiału, ostateczna wartość jest znacznie zwiększona. Krój róży rozwinął się w XVII wieku. Około roku 15 powstał szlif brylantowy (dziś ulubiony w przypadku diamentów i innych bezbarwnych klejnotów). Szmaragdowy szlif został wkrótce opracowany w celu oszczędzania cennego materiału, ponieważ jego prostokątny krój dopasowuje się do kształtu kryształów szmaragdu. Obecnie istnieją setki możliwych cięć klejnotów.