Hornblenda
Grupa Grossular-Amfibola
Amfibol jest kluczową instytucją zwykle ciemnokolorową, inokrzemianową minerały, tworzące kryształy pryzmatyczne lub igłowe, złożone z czworościanów SiO4 o podwójnym łańcuchu, połączonych na wierzchołkach i zwykle zawierających jony żelazo i/lub magnezu w swoich układach. Amfibole mogą być niedoświadczone, czarne, bezbarwne, białe, żółte, niebieskie lub brązowe. Międzynarodowe stowarzyszenie mineralogiczne klasyfikuje obecnie amfibole jako supergrupę minerałów, w której mogą znajdować się firmy i kilka podgrup.
Minerały z grupy amfiboli krystalizują w układach rombowych, jednoskośnych i trójskośnych, ale kryształy różnych gatunków są pod wieloma względami bardzo podobne. Chemicznie tworzą grupę równoległą do piroksen grupy, będące krzemianami z wapniem, magnezem i żelazem jako ważnymi zasadami, a także z mangan i alkalia. Amfibole zawierają jednak grupę hydroksylową. Zawierają pewne cząsteczki obecne w niektórych odmianach aluminium i żelazo. Amfibole i pirokseny są bardzo do siebie podobne i wyróżniają się rozszczepieniem. Pryzmatyczny kąt rozszczepienia amfiboli wynosi około 56° i 124°, natomiast kąt rozszczepienia piroksenu wynosi około 87° i 93°.
Spis treści
Pochodzenie i występowanie amfiboli
Wykazując szeroki zakres możliwych podstawień kationowych, amfibole krystalizują zarówno w skałach magmowych, jak i Skały metamorficzne o szerokim zakresie sypkich składów chemicznych. Ze względu na ich względną niestabilność chemiczną zwietrzenie na powierzchni Ziemi amfibole w większości stanowią jedynie niewielki składnik skały osadowe.
Rodzaje amfiboli
Grupa amfiboli
- Antofilit – (Mg,Fe)7Si8O22(OH)2
- Seria Cummingtonite
- Cummingtonite – Fe2Mg5Si8O22(OH)2
- Gruneryt – Fe7Si8O22(OH)2
Tremolit seria
- Tremolit – Ca2Mg5Si8O22(OH)2
- Actinolite – Ca2(Mg,Fe)5Si8O22(OH)2
- Hornblenda – (Ca,Na)2–3(Mg,Fe,Al)5Si6(Al,Si)2O22(OH)2
Grupa amfiboli sodu
- Glaukofan – Na2Mg3Al2Si8O22(OH)2
- Riebeckit (azbest) – Na2FeII3FeIII2Si8O22(OH)2
- Arfwedsonit – Na3(Fe,Mg)4FeSi8O22(OH)2
Właściwości fizyczne Hornblendy
| Klasyfikacja chemiczna | krzemian |
| Kolor | Zwykle czarny, ciemnozielony, ciemnobrązowy |
| Smuga | Biała, bezbarwna – (krucha, często pozostawia resztki po depilacji zamiast smug) |
| Połysk | Ciała szklistego |
| Przeźroczystość | Półprzezroczysty do prawie nieprzezroczystego |
| Łupliwość | Dwa kierunki przecinające się pod kątem 124 i 56 stopni |
| Twardość Mohsa | 5 do 6 |
| Środek ciężkości | 2.9 do 3.5 (różni się w zależności od składu) |
| Właściwości diagnostyczne | Dekolt, kolor, pokrój wydłużony |
| Skład chemiczny | (Ca, Na)2-3(Mg, Fe, Al)5(Al,Si)8O22(Och,F)2 |
| System krystaliczny | Jednoskośny |
| Używa | Bardzo małe zastosowanie przemysłowe |
Właściwości fizyczne glaukofanu
| Kolor | Szary do lawendowo-niebieskiego. |
| Smuga | Jasnoszary do niebieskawo-szarego. |
| Połysk | Ciała szklistego |
| Łupliwość | Dobrze na [110] i na [001] |
| Przeźroczystość | Przeświecający |
| Twardość Mohsa | 5 – 6 na Skala Mohsa |
| Właściwości diagnostyczne | Od innych amfiboli różni się wyraźnym niebieskim kolorem w próbce ręcznej. Niebieski pleochroizm o cienkim przekroju/oprawie słojowej odróżnia się od innych amfiboli. Glaukofan ma długość powolną, długość riebecką szybką. Najciemniejszy, gdy oś c jest równoległa do kierunku drgań dolnego polaryzatora (niebieski turmalin jest najciemniejszy w/oś c prostopadła do kierunku drgań polaryzatora). W glaukofanie nie ma partnerstwa. Glaukofan również wykazuje równoległe wymieranie, patrząc pod biegunami krzyżowymi. |
| System krystaliczny | Jednoskośny |
| Złamanie | Kruche – muszlowe |
| Gęstość | 3 - 3.15 |
Właściwości optyczne Hornblendy
|
Nieruchomość
|
wartość
|
| Formuła | (Ca, Na)2-3 (Mg, Fe+2, Fe+3,Glin)5Si6(Si, Al)2O22(O)2 |
| System krystaliczny | Jednoskośny, inokrzemianowy, 2/m |
| Kryształowy nawyk | Może być kolumnowy lub włóknisty; gruboziarnisty do drobnoziarnistego. |
| Łupliwość | {110} idealne – przecinają się pod kątem 56 i 124 stopni. Również rozstania na {100} i {001}. |
| Kolor/pleochroizm | Pleochroik w różnych odcieniach zieleni i brązu. W PPL cienka część Hornblendy ma kolor od żółtozielonego do ciemnobrązowego. Odmiany zielone mają zwykle X = jasnożółto-zielony, Y = zielony lub szarozielony i Z = ciemnozielony. Odmiany brązowawe mają X=zielonkawo-żółty/brązowy, Y=żółty do czerwonawo-brązowego i Z=szary do ciemnobrązowego. |
| Znak optyczny | Dwuosiowy (-) |
| 2V | 52-85 ° |
| Orientacja optyczna | Y=b Z^c |
| Współczynniki załamania alfa = beta = gamma = delta = | 1.614-1.675 1.618-1.691 1.633-1.701 0.019-0.026 |
| Maksymalna dwójłomność | 2. do 4. rzędu z najwyższymi kolorami interferencyjnymi w cienkim przekroju w górnym pierwszym lub dolnym drugim rzędzie. |
| Wydłużenie | Kryształ pryzmatyczny, który może, ale nie musi, być wydłużony. Kryształy są często sześciokątne. |
| Wygaśnięcie | Symetryczna do dekoltów |
| Dyspersja | n / a |
| Cecha wyróżniająca | Dekolty pod kątem 56 i 124 stopni tworzą wyrazisty charakter diament kształt w przekroju. Hornblendę można łatwo pomylić biotyt. Czynnikami wyróżniającymi są brak wymierania oczu ptaków i dwa wyraźne podziały. Proste łączenie bliźniacze jest stosunkowo powszechne. Pokrój kryształów i łupliwość odróżniają hornblendę od ciemnych piroksenów. |
Właściwości optyczne glaukofanu
| Kolor / Pleochroizm | Lawendowy niebieski, niebieski, ciemnoniebieski, szary lub czarny. Wyraźny pleochroizm: X= bezbarwny, bladoniebieski, żółty; Y= lawendowo-niebieski, niebieskawo-zielony; Z= niebieski, zielonkawo-niebieski, fioletowy |
| Wygaszanie optyczne | |
| 2V: | Zmierzone: 10° do 80°, obliczone: 62° do 84° |
| Wartości RI: | nα = 1.606 – 1.637 nβ = 1.615 – 1.650 nγ = 1.627 – 1.655 |
| Znak optyczny | Dwuosiowy (-) |
| Dwójłomności | δ = 0.021 |
| Ulga | Umiarkowane |
| Dyspersja: | silny |
Zastosowanie amfiboli
Hornblenda mineralna ma tylko kilka zastosowań. Jego głównym zastosowaniem może być okaz minerału. Jednakże hornblenda jest najobficiej występującym minerałem w skale zwanej amfibolit który ma ogromną liczbę zastosowań. Jest przytłoczony i wykorzystywany do budowy dróg dwujezdniowych oraz jako podsypka kolejowa. Jest zmniejszony do użycia jako kamień wielkości. Najwyższe doskonałe elementy są redukowane, polerowane i sprzedawane pod nazwą „czarny granit” do stosowania jako przejścia budowlane, płytki szlifowane, blaty i inne zastosowania architektoniczne.
Dystrybucja
Bardzo rozpowszechniony, ale w wielu źródłach lokalnych brakuje kwalifikujących się analiz chemicznych. Kilka historycznych miejsc, w których można znaleźć dobrze skrystalizowany materiał, obejmuje:
- Na Monte Somma i Wezuwiusz w Kampanii, Włochy.
- Z Pargas w Finlandii. W Kragero, Arendal i wokół Langesundsfjordu w Norwegii.
- W USAz Franklin and Sterling Hill, Ogdensburg, Sussex Co., New Jersey; z Edwards, Pierrepont i Gouverneur, St. Lawrence Co., Nowy Jork.
- Z Bancroft, Pakenham i Eganville,
- Ontario, Kanada.
- Z Broken Hill w Nowej Południowej Walii w Australii.
Referencje
- Dana, JD (1864). Podręcznik mineralogii… Wiley.
- Smith.edu. (2019). Nauki o Ziemi | Kolegium Smitha. [online] Dostępne pod adresem: https://www.smith.edu/academics/geosciences [dostęp: 15 marca 2019 r.].
