Flogopit jest członkiem mały rodzina grupowa minerałów krzemianów warstwowych. Kolor jest żółty, zielonkawy lub czerwono-brązowy. Jest to magnezowy element końcowy biotyt stabilna seria odpowiedzi o wzorze chemicznym KMg3AlSi3O10 (F, OH) 2. Żelazo zamienniki magnezu w zmiennych ilościach, głównie do bardziej powszechnego biotytu o wyższej zawartości żelaza. Jeśli chodzi o identyfikację fizyczną i optyczną, ma większość cech biotytu.
Szeroko rozpowszechniony członek grupy miki, występujący szczególnie w krystalicznych, dolomitowych marmurach związanych z spinel, diopside i członkowie organizacji chondrodytowej. Zdefiniowany ponownie jako członek rezygnacji OH przez Podkomisję ds. Miki IMA w 1998 r.
Może dodatkowo zmienić na wermikulit.
Imię: Z greckiego oznaczającego ognisty, odnoszący się do często spotykanego czerwonawego odcienia.
Stowarzyszenie: dolomit, kalcyt, diopside, tremolit, scapolit, vesuvianite, apatyt, tytanit, epidot, oliwin, augit, magnetyt.
Polimorfizm i serie: 1M, 2M1 ; politypy 3A; tworzy szereg z biotytem
Grupa Mineralna: Grupa Miki
Krystalografia: Jednoskośny; pryzmatyczny. Zwykle w sześciobocznych płytkach lub w zwężających się pryzmatycznych kryształach. Kryształy często duże i grube. Występuje także w masach liściastych
Flogopit Skład: Uwodniony magnez potasowy aluminium krzemian, KMg2Al2Si3Oio(OH)2. Zwykle zawiera około 3 procent fluoru i trochę żelaza.
Funkcje diagnostyczne: Charakteryzuje się mikowym dekoltem i żółtawo-brązowym kolorem. Wyróżnia się moskiewski przez rozkład w kwasie siarkowym i z biotytu przez jaśniejszy kolor. Jednak niemożliwe jest dokonanie ostrego rozróżnienia między biotytem a flogopitem.
Flogopit Zastosowania: Podobnie jak w przypadku muskowitu; głównie jako izolator elektryczny.
Spis treści
Właściwości chemiczne
| Klasyfikacja chemiczna | Krzemiany warstwowe, mika |
| Formuła | KMg3(AlSi3O10)(F,OH)2 |
| Typowe zanieczyszczenia | Mn, Ba, Cr, Na, Ti, Ni, Zn, Ca, Li, Rb, H2O |
Właściwości fizyczne flogopitu
| Kryształ nawykiem | Tablicowe, łuszczące się masy, rzadko doskonałe tabletki fenokryształowe |
| Kolor | Brązowawo-czerwony, ciemnobrązowy, żółtawo-brązowy, zielony, biały |
| Smuga | Biały |
| Połysk | Szklisty, perłowy |
| Łupliwość | Idealny na {0001} |
| Przeźroczystość | Przezroczysty, półprzezroczysty |
| Twardość Mohsa | 2 - 3 |
| System krystaliczny | Jednoskośny |
| Wytrwałość | Elastyczne |
| Gęstość | 2.78 – 2.85 g/cm3 (zmierzone) 2.79 g/cm3 (obliczone) |
| Złamanie | Mikowy |
| Inne cechy | Fluorescencyjny |
Właściwości optyczne flogopitu
| Kolor / Pleochroizm | Statystyki |
| 2V: | Obliczono: 16° do 20° |
| Wartości RI: | nα = 1.530 – 1.573 nβ = 1.557 – 1.617 nγ = 1.558 – 1.618 |
| Twinning | Bliźniacze składy |
| Znak optyczny | Dwuosiowy (-) |
| Dwójłomności | δ = 0.028 - 0.045 |
| Ulga | Umiarkowane |
| Dyspersja: | r < v odrębny |
Występowanie flogopitu
Flogopit występuje jako produkt metamorfizmu w krystalicznych wapieniach magnezowych lub marmurach dolomitowych, występuje także w serpentynowy. Rzadko spotykany w skały magmowe. Godne uwagi miejscowości znajdują się w Finlandii; Szwecja; Campolungo, Szwajcaria; Cejlon; Madagaskar. W Stanach Zjednoczonych spotykany głównie w hrabstwach Jefferson i St. Lawrence w stanie Nowy Jork. Występuje obficie w Kanadzie, w Ontario, w North i South Burgess oraz w różnych innych miejscach w Ontario i Quebecu.
Dystrybucja
Niektóre lokalizacje dobrze skrystalizowanego materiału obejmują:
- W USAz Antwerpii i Natural Bridge, Jefferson Co. oraz Edwards i Pierrepont, St. Lawrence Co., Nowy Jork; z Franklin, Sussex Co., New Jersey.
- W Kanadzie duże kryształy z kopalni Lacey w Frontenac Co. oraz w North i South Burgess Townships w Ontario; z okolic Perkin's Mills i innych miejsc w Gatineau Co. w Quebecu.
- W regionie Slyudyanka, w pobliżu jeziora Bajkał, Syberia, Rosja.
- W pobliżu Feset w Norwegii.
- Z Campolungo, niedaleko St. Gotthard, Ticino, Szwajcaria.
- W Val di Fassa, Trydent-Górna Adyga i na Monte Braccio, Val Malenco, Lombardia, Włochy.
- Z Saharakary i Ampandrandava na Madagaskarze.
- W Anxiety Point, Nancy Sound, Nowa Zelandia.
Referencje
- Bonewitz, R. (2012). Skały i minerały. wydanie 2. Londyn: Wydawnictwo DK.
- Dana, JD (1864). Podręcznik mineralogii… Wiley.
- Handbookofmineralogy.org. (2019). Podręcznik Mineralogia. [online] Dostępne pod adresem: http://www.handbookofmineralogy.org [dostęp: 4 marca 2019 r.].
- Mindat.org. (2019): Informacje o minerałach, dane i lokalizacje. [online] Dostępne pod adresem: https://www.mindat.org/ [dostęp. 2019].A
