Hornblenda

Hornblenda jest inokrzemianem amfibol minerały, które są dwoma rodzajami minerałów hornblendy. Są to ferrohornblenda i magneziohornblenda. Są izomorficzną mieszaniną trzech cząsteczek; krzemian wapniowo-żelazowo-magnezowy, krzemian glinowo-żelazowo-magnezowy i krzemian żelazowo-magnezowy. Nazwą hornblenda określa się grupę minerałów, które można od siebie odróżnić jedynie na podstawie szczegółowej analizy chemicznej. Dwie hornblendy członów końcowych – bogata w żelazo blenda ferrohornowa i bogata w magnez blenda magneziohornowa – są bogate w wapń i mają jednoskośną strukturę krystaliczną. Inne elementy, jak np chrom, tytan, nikiel, może również pojawić się w strukturach krystalicznych grupy. Stężenia tych pierwiastków są wskaźnikiem stopnia metamorficznego minerału. Próbki są koloru zielonego, ciemnozielonego lub brązowozielonego do czarnego. Kryształy są zwykle łopatkowe i niezakończone i często mają pseudosześciokątny przekrój poprzeczny. Dobrze uformowane kryształy mają krótkie lub długie pryzmaty. Występują również jako rozszczepialne masy i grupy promieniujące. Minerał tworzy się w Skały metamorficzne, zwłaszcza gnejsy, łupki hornblendowe, amfibolity oraz bogate w magnez i żelazo skały magmowe.

Imię: Słowo to pochodzi od niemieckiego rogu i blendy i oznacza „oszukiwać” poprzez aluzję do jego podobieństwa w wyglądzie do elementów metalowych minerały rudy.

Stowarzyszenie Ferrohornblenda: Hedenbergit (granit); biotyt, epidot, albitowy, kwarc (amfibolit)

Magnesio-hornblenda: kwarc, ortoklazę, plagioklaz, biotyt, magnetyt, apatyt (granit).

Polimorfizm i serie: Tworzy szereg z magneziohornblende (Magnesio-hornblende). Tworzy serię z ferrohornblende (Ferro-hornblende)

Grupa Mineralna: Supergrupa amfiboli

Właściwości chemiczne

Klasyfikacja chemiczna	Minerał krzemianowy
Ogólna formuła	(Ca,Na)2–3(Mg,Fe,Al)5(Al,Si)8O22(OH,F)2.
Ferro-hornblenda	{Ca2}{Fe2+4Al}(AlSi7O22)(OH)2
Magnesio-hornblenda	{Ca2}{Mg4Al}(AlSi7O22)(OH)2
Typowe zanieczyszczenia	Ti, Mn, Na, K

Właściwości fizyczne Hornblendy

Kolor	Zwykle czarny, ciemnozielony, ciemnobrązowy
Smuga	Biała, bezbarwna – (krucha, często pozostawia resztki po depilacji zamiast smug)
Połysk	Ciała szklistego
Łupliwość	Dwa kierunki przecinające się pod kątem 124 i 56 stopni
Przeźroczystość	Półprzezroczysty do prawie nieprzezroczystego
Twardość Mohsa	5 do 6
System krystaliczny	Jednoskośny

Właściwości optyczne żelazohornblendy

Kolor / Pleochroizm	Pleochroik w różnych odcieniach zieleni i brązu. W PPL cienka część Hornblendy ma barwę od żółtozielonej do ciemnobrązowej. Odmiany zielone mają zwykle X = jasnożółto-zielony, Y = zielony lub szarozielony i Z = ciemnozielony. Odmiany brązowawe mają X=zielonkawo-żółty/brązowy, Y=żółty do czerwonawo-brązowego i Z=szary do ciemnobrązowego.
2V:	Zmierzone: od 12° do 76°, obliczone: od 30° do 62°
Wartości RI:	nα = 1.687 – 1.694 nβ = 1.700 – 1.707 nγ = 1.701 – 1.712
Znak optyczny	Dwuosiowy (-)
Dwójłomności	δ = 0.014 - 0.018
Ulga	Wysoki
Dyspersja:	r > v lub r < v
Wygaśnięcie	Symetryczna do dekoltów
Cechy wyróżniające	Dekolty pod kątem 56 i 124 stopni tworzą wyrazisty charakter diament kształt w przekroju. Hornblendę można łatwo pomylić biotyt. Czynnikami wyróżniającymi są brak wymierania oczu ptaków i dwa wyraźne podziały. Proste łączenie bliźniacze jest stosunkowo powszechne. Pokrój kryształów i łupliwość odróżniają hornblendę od ciemnych piroksenów.

Właściwości optyczne magnezu-hornblendy

Kolor / Pleochroizm	Pleochroik w różnych odcieniach zieleni i brązu. W PPL cienka część Hornblendy ma barwę od żółtozielonej do ciemnobrązowej. Odmiany zielone mają zwykle X = jasnożółto-zielony, Y = zielony lub szarozielony i Z = ciemnozielony. Odmiany brązowawe mają X=zielonkawo-żółty/brązowy, Y=żółty do czerwonawo-brązowego i Z=szary do ciemnobrązowego.
2V:	Zmierzone: od 66° do 85°, obliczone: od 58° do 88°
Wartości RI:	nα = 1.616 – 1.680 nβ = 1.626 – 1.695 nγ = 1.636 – 1.700
Znak optyczny	Dwuosiowy (-)
Dwójłomności	δ = 0.020
Ulga	Umiarkowane
Dyspersja:	r > v lub r < v
Wygaśnięcie	Symetryczna do dekoltów
Cechy wyróżniające	Rozcięcia pod kątem 56 i 124 stopni, które w przekroju poprzecznym tworzą charakterystyczny kształt rombu. Hornblendę łatwo pomylić z biotytem. Czynnikami wyróżniającymi są brak wymierania oczu ptaków i dwa wyraźne podziały. Proste łączenie bliźniacze jest stosunkowo powszechne. Pokrój kryształów i łupliwość odróżniają hornblendę od ciemnych piroksenów.

Występowanie Hornblendy

Jest powszechnym składnikiem wielu minerałów magmowych i metamorficznych skały jak na przykład granit, sjenit, dioryt, gabro, bazalt, andezyt, gnejs i łupek.

Jest głównym minerałem amfibolitów. Bardzo ciemnobrązowe do czarnych hornblendy zawierające tytan są zwykle nazywane hornblendami bazaltowymi, ponieważ zwykle są składnikiem bazaltu i skał pokrewnych. Hornblende łatwo zastępuje chloryt i epidot.

Rzadki rodzaj hornblendy zawiera mniej niż 5%. żelazo tlenek, ma kolor od szarego do białego, a Edenit nosi nazwę Edenite w hrabstwie Orange w stanie Nowy Jork.

Występowanie Magnesio-hornblendy: Powszechnie spotykany w amfibolitach, łupkach i pegmatytowym gabro alkalicznym. Również ze spawanych tu®, granodiorytów, granitów i tonalitów.

Występowanie żelazohornblendy: Z granitów, granodiorytów i metabazaltów; powszechne w amfibolitach i łupkach. Jako felgi reakcyjne na hedenbergicie żelazoanowym.

Używa obszaru

Jest to najobficiej występujący minerał w skale znany jako amfibolit, który ma wiele zastosowań.

• Kruszony i stosowany jako podsypka do budowy dróg i kolei.
• Został wycięty w celu użycia go jako kamienia wymiarowego.
• Elementy najwyższej jakości są cięte, polerowane i sprzedawane pod nazwą „czarny granit” do stosowania jako elewacje budynków, płytki podłogowe, blaty i do innych zastosowań architektonicznych.
• Wykorzystano go do oszacowania głębokości krystalizacji skał plutonicznych. Te z niskim aluminium zawartości są związane z krystalizacją na małej głębokości, podczas gdy te o wysokiej zawartości glinu są związane z większą głębokością krystalizacji. Informacje te są również przydatne do zrozumienia krystalizacji magmy i badań minerałów.

Dystrybucja

Magnesio-hornblenda

Bardzo rozpowszechnione. Kilka potwierdzonych miejscowości to:

• na Wezuwiuszu i Monte Somma w Kampanii, Włochy.
• W granitowych batolitach szkockich wyżyn; Alpy Szwajcarskie i Włoskie; Góry Harz, Niemcy; Finlandia i Szwecja.
• W batolitach południowej Kalifornii i Sierra Nevada w Kalifornii, USA.
• Powszechne w Japonii.

Ferro-hornblenda

Bardzo rozpowszechniony, ale w wielu źródłach lokalnych brakuje kwalifikujących się analiz chemicznych. Kilka historycznych miejsc, w których można znaleźć dobrze skrystalizowany materiał, obejmuje:

• na Monte Somma i Wezuwiusz w Kampanii we Włoszech.
• Z Pargas w Finlandii.
• W Kragero, Arendal i wokół Langesundsfjordu w Norwegii.
• Z Bliny i Schimy w Czechach.
• W USA z Franklin and Sterling Hill, Ogdensburg, Sussex Co., New Jersey; z Edwards, Pierrepont i Gouverneur, St. Lawrence Co., Nowy Jork.
• Z Bancroft, Pakenham i Eganville, Ontario, Kanada.
• Z Broken Hill w Nowej Południowej Walii w Australii.

Referencje

• Bonewitz, R. (2012). Skały i minerały. wydanie 2. Londyn: Wydawnictwo DK.
• Handbookofmineralogy.org. (2019). Podręcznik Mineralogia. [online] Dostępne pod adresem: http://www.handbookofmineralogy.org [dostęp: 4 marca 2019 r.].
• Mindat.org. (2019). Orpiment: Informacje o minerałach, dane i lokalizacje.. [online] Dostępne pod adresem: https://www.mindat.org/ [dostęp. 2019].
• Smith.edu. (2019). Nauki o Ziemi | Kolegium Smitha. [online] Dostępne pod adresem: https://www.smith.edu/academics/geosciences [dostęp: 15 marca 2019 r.].