ignimbryt

Ignimbrite to piroklastyczna skała magmowa będąca ekspansją stwardniałego materiału tuf. Zbudowany jest z fragmentów kryształów i skał znajdujących się w odłamku szkła, chociaż pierwotna tekstura masy gruntowej została prawdopodobnie zatarta w wyniku wysokiego stopnia zespawania. Formowanie Ignimbrite to bardzo gorąca, przylegająca do ziemi chmura popiołu wulkanicznego, bloków i gazów, znana jako przepływ piroklastyczny lub piroklastyczny prąd gęstości. Ignimbrite jest synonimem tufu zalewowego, tufu spawanego, tufu popiołowego i osadu piroklastycznego

Ignimbryty składają się z najczęściej sortowanego kruszywa popiołu wulkanicznego i pumeks Lapilli, zwykle z rozproszonymi fragmentami litu. Popiół składa się z odłamków szkła i fragmentów kryształów. Popiół może składać się z luźnej, nieskonsolidowanej lub zestalonej skały zwanej lapilli-tuffem. W pobliżu źródła wulkanu ignimbryty zwykle zawierają grube nagromadzenia bloków litowych, a dalej na wielu z nich widoczne są grube na metr nagromadzenia zaokrąglonych kostek pumeksu.

Pochodzenie nazwy: Termin „ignimbrite” (od łacińskiego igni – „ogień” i imbri – „deszcz”) został ukuty przez nowozelandzkiego geologa Petera Marshalla w 1935 roku.

Grupa: Wulkaniczny

Kolor: Typowo jasny kolor (np. różowobiały, jasnoszary itp.).

Tekstura:Afanit, jeśli nie jest spawany, eutaksyt, jeśli jest spawany.

Zawartość minerałów: Klasty pumeksowe w drobnoziarnistej, szklistej matrycy mogą zawierać klasty litowe i/orfenokryształy o różnym składzie.

Zawartość krzemionki (SiO 2) – NA.

Zmiany: Duże, gorące ignimbryty mogą powodować jakąś formę aktywności hydrotermalnej, ponieważ mają tendencję do pokrywania mokrej gleby i zakopywania cieków wodnych i rzek. Woda z takich podłoży będzie opuszczać warstwę ignimbrytową w fumarolach, gejzery i tym podobne, proces, który może zająć kilka lat, na przykład po erupcji tufu Novarupta. W procesie wygotowania tej wody warstwa ignimbrytu może ulec metasomatyzacji (zmianie). Ma to tendencję do tworzenia kominów i kieszeni skał zmienionych kaolinem.

Klasyfikacja ignimbrite i petrologia

Ignimbryt składa się głównie z matrycy popiołu wulkanicznego, która składa się z fragmentów szkła wulkanicznego, fragmentów pumeksu i kryształów. Fragmenty są całkowicie wybuchowe. Większość z nich to fenokryształy, które wyrosły w magmie, ale niektóre mogą być kryształami egzotycznymi, takimi jak ksenokryształy pochodzące z innych magm, skały magmowelub z country rocka.

Osnowa popiołu zawiera zazwyczaj zmienną ilość fragmentów skał wielkości grochu lub bruku, zwanych wtrąceniami litycznymi. Są to głównie kawałki starszego, zestalonego gruzu wulkanicznego porwanego ze ścian przewodów lub z powierzchni lądu. Rzadziej klasty są pokrewnym materiałem z komory magmowej.

Jeśli po osadzeniu będzie wystarczająco gorący, cząstki ignimbrytu mogą się ze sobą stopić, a osad przekształca się w „spawany ignimbryt” wykonany z eutaksytycznego tufu lapilli. Kiedy tak się dzieje, lapilli pumeksowe zwykle spłaszczają się, a te pojawiają się na powierzchniach skał w postaci ciemnych soczewek, zwanych fiamme. Intensywnie zespawany ignimbryt może mieć szkliste strefy w pobliżu podstawy i góry, zwane „witrofirami” dolnymi i górnymi, ale części środkowe są mikrokrystaliczne („litoidalne”).

Ignimbryt to zespawana skała piroklastyczna zawierająca liczne spłaszczone młode klasty, często pierwotnie pochodzące z pumeksu. Spłaszczone klasty w ignimbrytach nazywane są fiamme i mają wielkość od lapilli (> 2 mm) do wielkości bloku (> 64 mm). Warstwowa tekstura wytwarzana przez fiamme nazywana jest teksturą eutaksytyczną. Masa ignimbrytów składa się zwykle z spłaszczonych odłamków szkła, ale może zawierać fragmenty litu i kryształu. Drobnoziarnista masa wielu ignimbrytów ma czerwonawy kolor w wyniku utleniania w wysokiej temperaturze żelazozwłaszcza w górnych partiach złoża przepływowego piroklastycznego. Mniej zespawane strumienie są zwykle białe lub szare, podczas gdy intensywnie zespawane strumienie są często ciemnoszare lub czarne. Rekrystalizacja i zmiana szkła w ignimbrycie jest powszechne, szczególnie w starożytnych przykładach

Skład chemiczny ignimbrytu

Połączenia mineralogia Ignimbryt jest kontrolowany głównie przez skład chemiczny magmy źródłowej.

Typowy zakres fenokryształów w ignimbrytach to biotyt, kwarc, sanidyn lub inną alkalię skaleń, sporadycznie hornblendarzadko piroksen aw przypadku fonolit tufy, skaleńce minerały jak na przykład nefelina i leucyt.

Powszechnie w większości felsicznych ignimbrytów kwarc Polimorfy krystobalitu i trydymitu zwykle znajdują się w spawanych tufach i brekciach. W większości przypadków wydaje się, że te wysokotemperaturowe polimorfy kwarcu powstały po erupcji jako część autogennej zmiany poerupcyjnej w jakiejś metastabilnej formie. Zatem chociaż trydymit i krystobalit są powszechnymi minerałami w ignimbrytach, mogą nie być pierwotnymi minerałami magmowymi.

Formacja Ignimbrite

Ignimbryty powstają w wyniku umieszczenia strumieni piroklastycznych o wysokiej temperaturze, które zagęszczają się pod własnym ciężarem. Wydzielanie substancji lotnych z piroklastów po ich umieszczeniu może spowodować zmianę otaczającej masy gruntowej i wytworzenie pęcherzyków. Reomorficzny przepływ ignimbrytów może nastąpić po ich umieszczeniu, powodując deformację warstw, klastów i pęcherzyków. W grubych ignimbrytach mogą wystąpić złącza kolumnowe w wyniku skurczu podczas powolnego chłodzenia.

Trochę ignimbrytu depozyty występujące na całym świecie to luźne i nieskonsolidowane formacje skalne. Inne mają trzy odrębne warstwy. Warstwy górna i dolna, które miały kontakt z gruntem i powietrzem nad złożem, schładzały się znacznie szybciej i przypominały skała osadowa warstwy.

Miejscowości Ignimbrite

Ignimbryty to rodzaj skał wulkanicznych powstałych w wyniku konsolidacji gorących fragmentów popiołu i pumeksu wyrzucanych podczas wybuchowych erupcji wulkanów. Często są one kojarzone z przepływami piroklastycznymi, które są szybko poruszającymi się, wysoce niszczycielskimi mieszaninami gorącego gazu i gruzu wulkanicznego. Ignimbryty można znaleźć w różnych częściach świata, a niektóre godne uwagi lokalizacje to:

1. Kanion Tuff, Park Narodowy Big Bend, USA: Ten odległy obszar w Teksasie znany jest ze spektakularnych ekspozycji ignimbrytów pochodzących z eocenu. Szlak Tuff Canyon Trail oferuje odwiedzającym szansę zobaczenia tych wulkanów skały z bliska.
2. Strefa wulkaniczna Taupo, Nowa Zelandia: Strefa wulkaniczna Taupo na Wyspie Północnej w Nowej Zelandii jest domem dla licznych ignimbrytów, w tym ignimbrytów Oruanui i Whakamaru, które powstały w wyniku jednych z najpotężniejszych erupcji na świecie.
3. Valle Grande, Argentyna: Valle Grande w argentyńskich Andach słynie z ogromnych i dobrze zachowanych złóż ignimbrytów, w tym Huanuluan Ignimbrite i Ventana Ignimbrite.
4. Santorini, Grecja: Wyspa Santorini na Morzu Egejskim składa się z kilku warstw osadów wulkanicznych, w tym ignimbrytów, powstałych w trakcie jej wulkanicznej historii.
5. Teneryfa, Wyspy Kanaryjskie: Na Teneryfie, należącej do Wysp Kanaryjskich, występują ignimbryty powstałe podczas aktywności wulkanicznej związanej z kompleksem Teide-Pico Viejo, w tym Roques de García Ignimbrite.
6. Pantelleria, Włochy: Wyspa Pantelleria, położona na Morzu Śródziemnym pomiędzy Sycylią a Tunezją, znana jest ze złóż ignimbrytu, zwłaszcza kolorowej odmiany tufu zielonego.
7. Valles Caldera, Nowy Meksyk, USA: Kaldera Valles, kaldera wulkaniczna w Nowym Meksyku, zawiera rozległe złoża ignimbrytu pochodzące ze starożytnych erupcji.
8. Lipari, Włochy: Na Wyspach Liparyjskich, w tym na Lipari, występują ignimbryty w swoich wulkanicznych formacjach skalnych.
9. Narodowy Pomnik Petroglifów, Nowy Meksyk, USA: Narodowy Pomnik Petroglifów w Nowym Meksyku słynie z petroglifów, ale w krajobrazie wulkanicznym znajdują się także formacje ignimbrytowe.
10. Yellowstone Park Narodowy, USA: Yellowstone słynie ze swoich właściwości geotermalnych, ale zawiera także złoża ignimbrytu pochodzące z poprzednich erupcji wulkanów.

To tylko kilka przykładów miejsc, w których można spotkać ignimbryty. Podczas eksploracji terenów wulkanicznych pamiętaj o zapoznaniu się z lokalnymi przepisami i wytycznymi dotyczącymi bezpieczeństwa, ponieważ mogą one być niebezpieczne ze względu na możliwość ciągłej aktywności wulkanicznej lub niestabilnego terenu.

Ignimbrite wykorzystuje obszar

• Yucca Góra Repozytorium, terminalowy obiekt magazynujący wypalony reaktor jądrowy i inne odpady radioaktywne Departamentu Energii Stanów Zjednoczonych, znajduje się w złożu ignimbrytu i tufu.
• Podczas obróbki kamienia stosuje się nakładanie warstw ignimbrytów, ponieważ czasami dzieli się on na wygodne płyty, przydatne do tworzenia płyt chodnikowych i kształtowania krajobrazu na obrzeżach ogrodów.
• W regionie Hunter w Nowej Południowej Walii ignimbryt służy jako doskonałe kruszywo lub „niebieski metal” do nawierzchni drogowych i do celów budowlanych.

Referencje

• Bonewitz, R. (2012). Skały i minerały. wydanie 2. Londyn: Wydawnictwo DK.
• Współautorzy Wikipedii. (2019, 9 marca). Ignimbryt. W Wikipedii, Wolnej Encyklopedii. Pobrano 14:57, 11 kwietnia 2019, z https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Ignimbrite&oldid=886940683